Плата (на белорусском языке) - Стенли Эллин

Чэпi кiўнуў галавой у бок стала.

- А ты што думаеш, ён ляжаў там i прасiў мяне адрэзаць яму вуха?

- Але хто ён? Божа, ты, вiдаць, не мог нават даведацца, хто быў той чалавек!

- Я не спяшаюся, - адказаў Чэпi. - Я магу пачакаць i даведацца, прачытаўшы заўтра газеты ў Фрыпорце. Але плату я хачу атрымаць, не чакаючы гэтага. - Ён выставiў руку i на далонi зрабiў патрабавальны рух. - Цяпер самы раз.

- Плату? - перапытаў Бродэрык.

- Слухай, ты пайшоў у заклад, выставiў сваiх дзесяць даляраў супраць маiх дзесяцi цэнтаў, сцвярджаючы, што я не змагу гэтага зрабiць. Я гэта зрабiў. Так што надышоў час плацiць.

- Але клянуся Богам, я зусiм не ставiўся да гэтага сур'ёзна, - вымавiў у роспачы Бродэрык. - Я нават не думаў, што ты гэта зробiш. Так, прыйшлося да слова. Ты ведаў, што гэта былi не больш чым разважаннi. Ты павiнен быў гэта ведаць.

- Ты паведамiў яму план гатэля, - уступiў у гутарку Дэл. - Ты сказаў яму, дзе можна знайсцi чалавека для гэтай мэты. Менавiта ты асцерагаўся, што на зваротным шляху нас могуць заўважыць з верталёта. Дык цi не думаеш ты даваць заднi ход?

- Слухай, ты, - пачаў Бродэрык, але адразу ж асекся, матляючы галавой згодна са сваiмi думкамi.

Да Бродэрыка хуткiм крокам падышоў Ейц i ўзяў яго за руку.

- Слухай, Брэд, што я табе скажу як твой юрыст. Аддай яму любыя грошы, бо ты ўлез у гэтую справу па самыя вушы. I не надумай везцi iх на Багамы цi куды-небудзь яшчэ за межы краiны. Мы можам дабрацца, пакуль не сцямнела, да Кi-Ларга i выкiнуць iх там.

- Фрыпорт, Кi-Ларга - куды толькi вам падабаецца, - пацiснуў плячамi Чэпi. Ён узяў са стала нож, выцягнуў лязо, пакруцiў яго, любуючыся, як яно паблiсквае на сонцы. Потым скiраваў нож у бок жывата Бродэрыка. - Але спачатку я атрымаю ўсё, што мне належыць.

Бродэрык глянуў унiз на нож, потым уверх - на твар Чэпi. З-за яго спiны, ад штурвала пачуўся голас Дэла:

- Нас тут двое.

Бродэрык вызвалiў руку, якую моцна трымаў Ейц, i сунуў яе ў заднюю кiшэню. Выцягнуўшы адтуль пачак купюр у вялiкай залатой сашчэпцы, ён выцягнуў з яго дзесяцiдаляравую банкноту i сунуў яе Чэпi.

- За дзесяць вашывых даляраў, - сказаў ён, як бы ўсё яшчэ не верачы таму, што адбылося.

Чэпi ўзяў банкноту, агледзеў яе з двух бакоў, як бы правяраючы, цi не фальшывая яна. Потым разарваў яе на дзве паловы, высока ўзняў iх i пусцiў па ветру. Паперкi затрапяталi, падхопленыя ветрам, над гюйс-штокам ля кармы "Бялiнды II" i апусцiлiся на хвалю, што пенiлася за кацерам.

- Гэта была нiчога не вартая частка закладу, - сказаў Чэпi. - Як цяпер наконт сапраўднай платы?

- Сапраўднай платы? - перапытаў Бродэрык.

- Сэр, вы мне гаварылi, што, калi ўсё ж такi я гэта здзейсню, вы станеце перада мной i скажаце, што вы нiчога не ведалi наконт гэтага. Вы гаварылi, што, гледзячы мне проста ў вочы, скажаце, што цяпер у В'етнаме хлопцы не горшыя за тых мокрых курыц, з якiмi вы былi ў Карэi. Не горшыя i, можа, нават намнога лепшыя. Ну, дык гаварыце!

- Калi гэта тваё ўяўленне аб сапраўдным мужчыну, - вымавiў праз зубы Бродэрык.

Чэпi выцягнуў руку i злёгку ткнуў нож у жывот Бродэрыка.

Бродэрык сказаў. Потым нечакана крутануўся i, хiстаючыся, пайшоў у каюту. Ейц пакрочыў следам за iм. Праз адчыненыя дзверы Чэпi ўбачыў, як яны налiлi поўныя шклянкi вiскi.

- Кiруй да Кi-Ларга, - крыкнуў ён Дэлу, якi па-ранейшаму стаяў за штурвалам, i "Бялiнда II", набiраючы хуткасць, павярнула на поўдзень. Чэпi пагардлiва ўсмiхаўся, пазiраючы, як тыя двое ў каюце глытаюць свой "Джым Бiм", пакуль Ейц не заўважыў яго i з усяе сiлы з трэскам не зачынiў дзвярэй каюты.

Пераклад: Уладзiмiр Шчасны