Няхай жыве горад шчасця! - Вітаўт Чаропка

— Вось забыліся, — працягнуў ён агентам Святое пісьмо.

На вуліцы нас ужо чакаў бранявік. Ля яго тоўпіліся зацікаўленыя гараджане. Сярод ix i тая дзяўчынка з блакітнымі вачыма. Яна глядзела некуды ў бясконцую далеч, кудысьці туды, у будучыню. У руках дзяўчынка трымала паштоўку з рэпрадукцыяй «Дынарыя кесара».

— Ану, пакажы гэтым цемрашалам клас! — штурхнулі мяне ў спіну агенты, i я звыкла крыкнуў штомоцы:

— Няхай жыве горад Шчасця!