Чалавек з брыльянтавым сэрцам (на белорусском языке) - Л Дайнеко

Раптам з пiсьмовага стала ўзляцела цяжкая ваза, у якую ранiцой Дулеб налiў вады i паставiў тры чырвоныя кветкi. "Тэлегiнез... Перамяшчэнне прадметаў намаганнем волi... Але чыёй волi?" Ваза размашыста ўдарыла ў шыбiну, зноў густа пасыпалася шкло, i зноў нiхто ў доме, акрамя Гая, нiчога не пачуў. Увесь гэты час, нiбы вогненная пякучая смала, затапляў яго страх. Калiсьцi ў маленстве старэйшая сястра (яны ўлетку жылi на Чорным Хутары) палохала Гая: "Не iдзi ў лес - звер парве". Тады ён вельмi баяўся звера, хоць нi разу не пабачыў на свае вочы. Але сённяшнi страх быў у шмат разоў мацнейшы, вастрэйшы, карэжыў душу.

У дзiрку ў акне пачала ўлазiць знадворку чалавекападобная iстота з гiбкiм целам. За ёю яшчэ некалькi - жывы ланцуг. З лысымi шышкаватымi галовамi, пiльнымi нерухомымi вачамi. Рост каля 180 сантыметраў, целы ружовыя, як у нованароджаных дзяцей. Рукi ва ўсiх гэтых маўклiвых нечаканых вiзiцёраў былi кароткiя, тоўстыя, з шасцю пальцамi. Пярэднi мякка, нiбы кот, скокнуў з падаконнiка, зрабiў рэзкi рух рукой. З рукi зляцела полымя, i Гай адчуў удар у сэрца, адчуў, што пачынае трацiць прытомнасць. А ў вялiзным доме паранейшаму панавала начное маўчанне. Нават Дулеб зацiх, замоўк, пэўна, самаадключыўся i знаходзiцца ў каморы побач з камiннай залай, хоць у такi час заўсёды бадзёра тупаў вакол дома.

Адзiн з Людзей Вялiкага Жаху (такi назоў даў прыхадням Гай) нахiлiўся над iм, пранiзлiва зiр'нуў зялёнымi вачамi, зрэнкi ў якiх мелi чырвона-залаты ашаламляльны колер. Потым заплюшчыў вочы, амаль прыпаў да Гаевых грудзей i, шумна ўцягваючы ў шырокiя ноздры паветра, пачаў абнюхваць яго, як робяць гэта сабакi. Гай трымцеў ад агiды i жаху.

Тым часам акно адчынiлася, быццам падзьмуў бясшумны, але дужа моцны вецер, i ў пакой, трывожна асвятляючы яго, пачаў залётваць празрыста-белы дрогкi шар. Акно для яго было вузкаватае, цеснае, i таму ён зморшчыўся па ўсёй сваёй паверхнi, падабраўся, нiбы старая камера ад валейбольнага мячыка, якая пацiху спускае паветра. "Мяне хочуць забраць, пасадзiць у гэты шар", iмгненна здагадаўся Гай. Роспачна зiрнуў ён вакол i ўбачыў на пiсьмовым стале свой Узмацняльнiк волi. "Клён паклаў... Малайчына", - апякла радасная ўдзячная думка. Напружыўшы ўсе сiлы, Гай iрвануўся да стала, ударыўшыся ў аднаго з прыхадняў (цела ў таго было халоднае i дрогкае, як студзень), схапiў выратавальную маску.

- Дапамажыце! - закрычаў Гай. Узмацняльнiк Волi вярнуў голас i вярнуў рашучасць.

- Тто з табою, бацька? - усхапiўся за сцяною Клён.

- Я iду, спадар! - данёсся знiзу грымучы голас Дулеба, i цвёрдыя рашучыя крокi пачулiся на лесвiцы.

Успалашылiся i Масейкiн з Верай Хрысцiнюк. Толькi iнспектар Салавей, апусцiўшы галаву на грудзi, соладка спаў, нават пасвiстваў носам, седзячы на канапе ў камiннай зале.

Унутры ў шары нешта цiха зазвiнела, потым шчоўкнула, i яркiя прамянi разляцелiся ад яго ва ўсе бакi. Гэтыя прамянiрукi прыцiснулi да сцяны Клёна, якi ўжо выбягаў са свайго пакою, каб глянуць, што робiцца з бацькам. Такiм жа чынам былi спынены Масейкiн i Вера. Толькi магутны Дулеб шырокiмi жалезнымi грудзьмi ўдарыўся ў прамень, праламаў сабе дарогу. Але адразу ж пачулася пагрозлiвае шыпенне i замест прамяня з'явiўся зiхоткi iскрысты шарык, велiчынёй з курынае яйка. Ён звонка стукнуўся Дулебу ў лоб, i робат, задраўшы ногi, грузна пакацiўся ўнiз па лесвiцы. Гэты грукат разбудзiў нарэшце iнспектара Салаўя. Iнспектар, трэба аддаць яму належнае, быў не з палахлiвых людзей. Дзве страсцi валодалi iм: бездакорнае выконванне службовых абавязкаў i фанатычная любоў да старадаўняга сышчыка Шэрлака Холмса. Пра Холмса iнспектар мог чытаць заўсёды i ўсюды, толькi, вядома, не на службе. Салавей выхапiў рэвальвер, стрэлiў у столь i з крыкам: "Усiм стаяць на сваiх месцах!" iрвануўся ўверх па лесвiцы, пераскочыўшы праз пасаромленага робата, якi ляжаў на падлозе, як няўклюднае жалезнае бервяно. Але таямнiчы шарык i яму звонка ўляпiў у лоб.

Гай, зразумеўшы, што дапамогi нi ад кога не дачакаешся, вырашыў ратавацца самастойна. Ён выкруцiўся, вылузнуўся з кабiнета, прабег па калiдоры i зачынiўся ў фоталабараторыi. Тут не было вокнаў i можна было не баяцца, што пачвары ў iх палезуць. Заставалiся дзверы. Гай пачаў лiхаманкава ўмацоўваць iх, узводзiць нешта накшталт барыкады. Падпёр дзверы сталом, на стол паставiў два крэслы, увесь фатографскi рыштунак, сеў сам. Сэрца заходзiлася ў грудзях.

Ва ўсiм доме стаяла цiшыня. Гай разумеў, што нiхто ўжо не спiць, што ўсе, каб маглi, даўно прыбеглi б сюды, яму на дапамогу, але людзей i робата не пускаюць прамянi з шарыкам i гэтыя жахлiвыя стварэннi. Яны ж адабралi ва ўсiх мову.

У калiдоры раптам пачулася лёгкае тупаценне, быццам козачка прабегла. Гай паглядзеў у вочка, прарэзанае ў дзвярах. Проста перад сабою, за некалькi сантыментраў ад сваiх вачэй, ён убачыў тую самую лысагаловую пачвару, што абнюхвала яго ў кабiнеце. Зялёнае вока, чырвона-залатая зрэнка, пранiзлiвы, хiтры i адначасна нейкi тупы позiрк... Гаю зрабiлася так сумна, так маркотна, быццам той, каго ён толькi што ўбачыў, улiў у душу халодную атруту. Захацелася заснуць, заснуць назаўсёды. Цьмяна разумеючы, што робiць, Гай закасаў на левай руцэ рукаў кашулi. Сiняватыя вены рэзка вылучалiся на белай скуры. "Вазьмi нажнiцы - вунь яны ляжаць на падаконнiку - i выпусцi сiнi ручай на волю", - быццам шаптаў на вуха нейчы лагодна-цёплы, ледзь не матчын голас. Гай, запавольна, нiбы самнамбула, злез са стала, падышоў да падаконнiка, узяў халодныя нажнiцы, раскрыў iх, праверыў пальцам, цi вострае лязо. Заставалася чыркнуць па вене...

Раптам у дзверы моцна загрукалi.

- Бацька, адчынi, упусцi мяне! - пачуўся ўсхваляваны сынаў голас. Хутчэй адчынi!

Клён зноў забарабанiў кулакамi па дзвярах.

Нажнiцы звонка ўпалi на падлогу, i гэты рэзкi ляскотны гук нiбы разбудзiў Гая Дубровiча. Ён уздрыгнуў, хуценька памкнуўся да дзвярэй.

- Не адчыняйце, спадар Гай! - закрычаў з першага паверха Дулеб. Толькi не адчыняйце! Я сазванiўся з горадам, i праз некалькi хвiлiн прыбудзе дапамога! Гэтыя пачвары падманваюць вас! Не адчы...

Пачулiся гукi барацьбы, валтузнi, потым нешта глуха гоцнулася на падлогу, пэўна, Дулеб.

Гай прыляпiўся да вочка ў дзвярах, адначасова адчыняючы дзверы. Падалося, што сынаў голас прыдушаны, ненатуральны. Ён убачыў Клёна перакошаны твар, спалоханыя нерухомыя вочы. На правай руцэ ўжо павiсла агiдная безвалосая пачвара.

Гай рэзка расчынiў дзверы. Не дай, неба, нiводнаму бацьку ўбачыць тое, што ён убачыў. На падлозе фоталабараторыi, паблазенску прысядаючы i прытанцоўваючы, выцiраючы насоўкай кроў з зялёных шасцiпалых рук, стаяла высачэзная агiдзiна з ружовай, як у нованароджанага дзiцяцi, скурай. У яе быў Клёнаў твар, але перад тым як страцiць прытомнасць, Гай Дубровiч зразумеў: гэтыя пачвары забiлi сына, забiлi Клёна, злупiлi ў яго з галавы скуру i адзiн з iх адзеў яе, як маску, на свой твар...