Чалавек з брыльянтавым сэрцам (на белорусском языке) - Л Дайнеко

Клён, уважлiва гледзячы пад ногi, азiраючыся, павольна пашыбаваў у трыснягi. Разгаралася ранiца. Калiсьцi на Зямлi бацька будзiў яго, пырскаў халоднай вадою ў твар, смяяўся i казаў: "Прачынайся, сынок. Ранiца. Самая часiна iсцi тушыць расу", Яны, дарослы i малы Дубровiчы, уздрыгваючы ад волкай свежасцi, басанож спяшылi на луг, крочылi, прытупваючы, па блiскучай расянай траве. Ногi аж заходзiлiся ад холаду, успыхвала, здавалася, гарэла пад першымi сонечнымi промнiкамi раса, а Клён быў вельмi-вельмi шчаслiвы ён тушыў расу.

Дзе ж Аюс i ўсе астатнiя жывёлы? Няўжо i яны скарылiся Пяцiногу? Клён прайшоў ужо амаль з паўкiламетра, але толькi спудзiў аднаго кранга ды парадкам намачыў ногi. З левага боку праз густую шчэць трыснягу пачала адкрывацца велiзарная заасфальтаваная пустка. Розныя ўчасткi яе мелi розны колер: чорны, шэры, сiняваты. Клён здагадаўся, што пярэстасць афарбоўкi залежыць не ад якасцi раствору, а ад таго, даўно цi нядаўна залiвалi яго Жалезныя Людзi. Раптам крокаў за сто ад сябе на маслянiста-чорным асфальце ён убачыў Радаслава i Веру i ледзь не задыхнуўся ад радасцi.

- Я тут! - што ёсць моцы выгукнуў Клён. - Радаслаў! Вера! Я тут!

Ломячы трыснёг, ён iрвануўся да iх, бо не было ў гэтую хвiлiну раднейшых людзей ва ўсiм свеце.

- Я тут! - ляцеў з горла крык.

Але Радаслаў з Вераю (i гэта здзiвiла Клёна) не звярнулi на яго нiякай увагi. У iх на галовах былi прыгожыя вянкi, сплеценыя з дробных блакiтных кветак. Яны весела смяялiся, з любасцю пазiралi адно аднаму ў вочы i (што зноў здзiвiла Клёна) горача цалавалiся. Для iх, як ён здагадаўся, не iснавала ў гэтую хвiлiну нi планеты Вар, нi плазмоiдаў i робатаў, нi яго, Клёна. Ён усё яшчэ бег да iх, але ўжо не крычаў. "Яны, вядома ж, пачулi мой голас, не маглi не пачуць, але нават не павярнулi ў мой бок галовы, - думаў ён. - Чаму? Яны ж дапамаглi мне ажыць, яны ж, калi верыць iм, паважалi, нават любiлi мяне. Няўжо iх не хвалявала тое, што магло здарыцца са мной у вагончыку?"

З вострай крыўдай у душы Клён бег ужо толькi па iнерцыi. I раптам яго нешта ўдарыла па нагах i ён упаў, тыцнуўшыся рукамi i тварам проста ў твань. Кароль жывёл стаяў над iм.

"Не бяжы туды, - загадаў Аюс. - Табе нельга туды бегчы, хутканогi i вастравокi".

- Чаму? - спытаў Клён, хуценька ўскокваючы.

"Там - мiраж".

Клён абтрасаў ад бруду рукi, выцiраў твар i ўсё не мог даўмецца, аб чым яму гаворыць дзiк.

"Там - мiраж. Гэта не зямляне i не твае сябры. Вазьмi камень (вунь ляжыць каля куста) i кiнь у iх. I ты ўбачыш, што адбудзецца".

- Кiнуць у Радаслава i Веру? Шукай дурняў.

"Бяры камень".

Аюс ужо амаль загадваў. Клён абурана глянуў на яго, але нагнуўся, узяў мокры камень, кiнуў. Пакуль той ляцеў, абмiраў сэрцам, каб толькi не паранiла, або, не дай бог, не прыбiла каго-небудзь з сяброў. Ды раптам грымнуў выбух, i там, дзе толькi што цалавалiся Радаслаў з Верай, застаўся чысты сiнявата-шэры асфальт. Гэта было так нечакана, так палохала сваёй нязвычнасцю, што Клён уздрыгнуў.

"Мiраж, - сказаў Аюс. - Ультрамозг, Уладар Таямнiцы, яшчэ не такое можа прыдумаць. Нiхто нiколi не бачыў мiражоў, пакуль ён не з'явiўся на планеце Вар".

- Дык ён не з вашай планеты? - здзiвiўся Клён.

"Не. У нас акрамя мяне i маiх падданых жывуць i жылi крангi. I яшчэ жыве вурдак. Той, што ўначы крычыць. Крангаў шмат, дзесяткi тысяч, а вурдак толькi адзiн. Чуў, як ён крычыць?"

- Чуў. Вельмi страшна, - адказаў Клён.

"А Ўльтрамозг, Уладар Таямнiцы, прыляцеў да нас з iншай галактыкi. Iхнi зоркалёт трыста дваццаць гадоў назад пацярпеў крушэнне на арбiце Вара i разбiўся ўшчэнт. Жывым са ста членаў экiпажа застаўся ўсяго адзiн, якога мы называем Ультрамозгам, Уладаром Таямнiцы".

- Я заву яго Пяцiногам, - уставiў слоўца Клён Дубровiч.

"Можна i так, - згадзiўся Аюс. - У яго i сапраўды пяць ног. Дык гэтага аднаго, што ацалеў у час аварыi, знайшлi чырвоныя i фiялетавыя плазмоiды. Вось чаму яны такiя магутныя, амаль непераможныя - Пяцiног (буду i я зваць яго гэтак, бо ненавiджу) навучыў iх мудрасцi, хiтрасцi i жорсткасцi. Вось чаму пяць кланаў не могуць справiцца з двума".

- Што Пяцiног можа зрабiць з Радаславам i Верай? - спытаў Клён.

"Над кожным, хто трапляе да яго, ён праводзiць эксперымент. З кожнага, хто б гэта нi быў, высмоктвае ўсю да рэшты iнфармацыю".

- Высмоктвае?

"Так. Пяць ягоных ног абвiваюць галаву i цела ахвяры. А потым Жалезныя Людзi таго, над кiм скончыўся эксперымент Ультрамозга, Уладара Таямнiцы, выносяць з Нябеснага Зуба i аддаюць вурдаку".

- Раскажы мне пра вурдака, - папрасiў Клён.

"Гэта самая вялiкая жывёлiна планеты Вар. Ды, пэўна, i Зямлi".

- Не гавары пра Зямлю, калi нi разу не быў на ёй, - раззлаваўся Клён. У нашых акiянах жыве блакiтны кiт. Ведаеш, якi ён? Вагою амаль сто дзевяноста тон, даўжынёю - пад трыццаць тры метры.

Кароль Аюс здзiўлена паглядзеў на Клёна, але здзiвiўся не габарытам сiняга кiта, а той раздражнёнасцi, гарачлiвасцi, з якой былi выдыхнуты словы. "Ён сумуе па Зямлi, - зразумеў Аюс. - Зямля для яго такая ж дарагая, як для крангаў Вар".

"Вурдак большы за акiянскага кiта, - мiралюбна сказаў Аюс. - А якi ён у даўжыню, я не ведаю. Не думай, што я палахлiвы, толькi да вурдака немагчыма блiзка падысцi. Ён жыве ў велiзарнай расколiне за Нябесным Зубам, ляжыць у ёй нямаведама колькi гадоў. За сотню крокаў ад яго ўсё жывое пачынае засынаць. Я спаў запар трое сутак, каб быць бадзёрым i падысцi да яго, але ўсёроўна адразу ж заснуў. Дурныя крангi засынаюць цэлымi чародамi i сыплюцца з неба проста яму ў лежбiшча".

- I ён iх з'ядае? - цiха спытаў Клён.

"Так. Але гэта не галоўная ягоная ежа. Харчуецца ж ён, гэта аграмадзiна, сваiмi роднымi дзецьмi".

- Вурдак есць сваiх дзяцей? - жахнуўся Клён.

"Есць i аблiзваецца. Мы, жывёлы планеты Вар, ненавiдзiм яго, гэтаксама ж як i Пяцiнога. Ён самаапладняецца, нараджае дзяцей i адразу пажырае iх. Вось чаму на нашай планеце жыве ўсяго толькi адзiн вурдак. Пяцiног, як толькi аб'явiўся на Вары, падыходзiў да лежбiшча, да расколiны (i яго не ўзяў сон), доўга глядзеў на вурдака. А потым Жалезныя Людзi пачалi насiць з Нябеснага Зуба вурдаку ўсё жывое, над чым праводзiў эксперыменты Пяцiног. I светлавалосага i высакарослага з жанчынай панясуць, калi толькi яны не здолеюць вызвалiцца".

- Ты кажаш, что Радаслава i Веру таксама могуць аддаць вурдаку? перапынiў Аюса Клён.

"Усё жывое Жалезныя Людзi адносяць яму".

- Што ж рабiць? - у адчаi ўсклiкнуў Клён. - Ты разумны, кароль жывёл, вельмi разумны - дапамажы, парай.

"Я - разумны, - паважна згадзiўся дзiк. - Я праглынуў белыя шарыкi, якiя Жалезныя Людзi хаваюць у накаленных каробачках. Белае рэчыва гэтых шарыкаў называецца iнтэлектыт. Ягоным сакрэтам валодае толькi Пяцiног".

- Ты праглынуў iнтэлектыт i зрабiўся мудрым, - нецярплiва сказаў Клён. - Але як вызвалiць маiх сяброў?

"Я й сам не ведаю", - раптам прызнаўся Аюс Першы.